zondag 25 september 2022

De ene verstoring is de andere niet

HVP’s (= Hoog water Vlucht Plaats(en)) zijn van levensbelang voor onze wadvogels (zie noot 1.). Voor  natuurgenieters en onderzoekers zijn het ideale plaatsten om steltloperachtigen te bewonderen, hen te tellen en/of de bij hen aanwezige gecodeerde kleurringen af te lezen.

Maar daarvoor moet je dan wel op het juiste moment aanwezig zijn. Ben je te vroeg; foerageren de vogels nog ver weg op de wadplaten. Ben je te laat; zitten ze inmiddels te pitten op één poot en wordt het aflezen van kleurringen een tantaluskwelling. Het duurt vaak even voordat ik het samenspel van hoogte van de HVP, tij, windrichting en windkracht voldoende begrijp om in te kunnen schatten wanneer ik met telescoop in de aanslag klaar moet zitten op de dijk. Ook deze weken, bij de Fûgelpolle op Ameland, kleunde ik een keer flink mis voordat ik de eerste geringde Scholeksters af kon lezen. Maar na een paar ochtenden kwamen er, behalve een mooie serie Nederlandse broedvogels, ook vogels uit Duitsland, Estland, Finland, Noorwegen (w.o. Lofoten (!!)) in “het digitale boekje”. Maar zelfs met een perfecte timing blijkt succes niet altijd verzekerd. Bijvoorbeeld door verstoring. Die je heb je in tenminste twee vormen:

Woensdag sta ik, beschaafd uitgedrukt, vreemd te kijken van de schuiltent met telelens die zich langzaam voortbeweegt over de HVP richting vogels. De vogels ook trouwens, de dapperen onder hen (de meeste Scholeksters) blijven op gepaste afstand, de meer schuwe soorten (Kanoet en Rosse Grutto) zoeken hun heil elders. Mijn kansen voor een bijdrage aan de wetenschap zijn sowieso verkeken. En dan probeer ik te snappen waarom een natuurfotograaf (dan ben je toch liefhebber zou ik zeggen) niet snapt dat dit niet kan; hetgeen me maar niet wil lukken (Zie ook noot 2).

      Eerder deze week “zat ik helemaal goed”; dácht ik. D.w.z.: het waaide stevig en er dreigde regen, maar de lucht was schoon. Ik had in elk geval geen last van hitte trilling in het beeld van m’n telescoop De Scholekster kleurring codes liepen in rap tempo mijn notitieboekje binnen. Plotseling gebeurde er iets in de groep vogels: Roofvogelalarm ! Een Slechtvalk scheert wat heen-en-weer over de HVP en landt pontificaal op de zandplaat. De jonge vogel gaat zitten uitbuiken, zo lijkt het, pulkt wat aan z’n klauwen en poetst zich daarna uitgebreid. Hij blijkt geringd! En het kost niet eens heel veel moeite de code te lezen. (Geringd op 22 mei jl. in een nest op een gebouw in Dorsten-Hervest, Nordrein -Westphalen). De Scholeksters houden gepaste afstand en hem aanvankelijk goed in de gaten, maar na een tijdje komt de HVP weer tot rust.

Voor vogels maakt het waarschijnlijk weinig verschil of ze nu door een wandelende schuiltent of een uitbuikende Slechtvalk worden opgeschrikt. Voor mijn beleving wel degelijk.

Noten:

  1. Rapport HVP's: Rapport A&W, Sovon, EcoSpace (Feanwâlden, Nijmegen, Lemmer)
  2. Inmiddels is door lokale vogelbeschermers met de fotograaf gesproken en de verwachting is dat deze niet nogmaals zo in de fout zal gaan. 
  3. Rapport: Verstoring van vogels door recreatie 

Alle teksten en foto's ©Sjerp M. Weima 2010 - 2022

dinsdag 20 september 2022

Een akkertje op Ameland

Van zo’n harde NW-er kun je, met een verblijf op de wadden in het vooruitzicht, behoorlijk onrustig worden: Kans op zeetrek! De veerboot werd alvast ingehaald door Grote sterns en een Kleine jager. De stemming zit er gelijk al in. De volgende ochtend op de P bij strand Buren waan ik me even de enige; totdat ik me omdraai en er uit de lijnbus zo’n 30 vogelaars ontschepen. Zij kiezen voor de koffie in het paviljoen, ik blijf liever buiten voor: Zwarte zeeëenden in de branding of vliegend van hot-naar-haar, een enkele Roodkeelduiker en Kleine jager en gelukkig ook Jan-van-Genten. De show wordt wat mij betreft gestolen door 2 Grauwe pijlstormvogels die met indrukwekkende snelheid laag over de golven scheren. Da’s echt kicken voor deze vogelende zandhaas.

Maar na een paar dagen begint die immer aanwezige wind op m’n gemoed te werken. Je merkt het eigenlijk pas als de herrie in je oren, het rukken aan je statief en verrekijker, spray op de bril en optiek, het zwoegen op de Fyts even wegvalt in de luwte van een bebost dijkje.

 

Zonnetje erbij en uitzicht op een net ingezaaid akkertje; daar kan een mens van opknappen. Er zijn meer schepselen die deze plek waarderen: Kieviten en een enkele Goudplevier speuren naar iets eetbaars. Vinden ze iets, dan moeten ze de buit zo snel mogelijk naar binnen werken, anders zijn ze hem kwijt aan een Kokmeeuw.

Daartussen scharrelen, rustig en onopvallend, Bontbekplevieren. De rust is weergekeerd!


 

                                  Alle teksten en foto's ©Sjerp M. Weima 2010 - 2022.