vrijdag 8 november 2013

Buit


Het is vannacht mistig geweest. Ergens daarboven probeert de zon langs onzichtbare wolken het grijs op te lichten. Ongemerkt voegt ze een beetje kleur toe. Vanaf de Uitweg ziet Blokhoven er prachtig uit: Zonder horizon, maar met silhouetten van hekken in de nevel. Langs de Wetering is de Wilg zijn top verloren. Vredig zou ik zeggen. Tegen de wijzers van de klok in trap ik de polder rond. Er waren opvallend veel Wintertalingen in de Steenwaard, en er kwam wat trek op gang van Veldleeuweriken, maar ik had meer verwacht, gehoopt in elk geval.
Een paar uur later wanneer vredig, via rustgevend, bijna ongemerkt, overgegaan is in saai sla ik rechtsaf het Wickenbrugshe pad op om een kijkje te gaan nemen bij een grote groep meeuwen. Er valt iets te halen op dit kortgeleden opnieuw ingezaaide perceel. Zou het de hoge waterstand zijn die eetbaar bodemleven naar de oppervlakte drijft? Een en al bedrijvigheid; foeragerende meeuwen. En dan tussen bijna tweeduizend donkerrode Kokmeeuwenpoten die ene met een glimp van een kleurring. Het zal wel jachtinstinct zijn: Je wilt die code lezen. Ook al sta je dwars op het perceel en ziet alleen nog maar de laatste letter. Je verwenst de hardloper die de groep de lucht in jaagt en prijst de dag omdat de vogel snel op bijna dezelfde plaats terug komt. Beter zichtbaar ook nu. Glorieus het moment waarop het dezelfde vogel blijkt die je eind september trof, bij de Rietplas. En dan ook nog een opname kunnen maken; buit om mee naar huis te nemen.

08-11-2013 Kanaaldijk-Zuid: Kokmeeuw met kleurring
08-11-2013: Trappelt wormen uit de grond.

08-11-2013: Ik heb de code !
08-11-2013: En weer onzichtbaar

Thuis: Een prachtig online meldpunt van Poolse onderzoekers. Je kunt er zelfs aangeven of andere melders jouw identiteit mogen zien. Per kerende post een helder pdf-je in je e-postbus: Op 5 mei 2012 geringd in het Zuid-oosten van Polen. Al vaker gezien in Houten, steeds bij de Rietplas, nu in het buitengebied.

21-09-2013 Rietplas: Echt, dezelfde Kokmeeuw
Alle teksten en foto's ©Sjerp M. Weima 2013

Toch nog: Paddestoelen




Het was er knap modderig, dus ik had de volle aandacht nodig om mijn fiets op koers te houden. Bovendien, ik was het Wickenburghse pad vooral ingeslagen om wat dichterbij een grote groep meeuwen te komen (daarover later meer). Je kunt dus niet zeggen, dat ik naar ze heb uitgekeken, laat staan dat ik er naar heb gezocht. Ze drongen zich als het ware aan me op, deze Vliegenzwammen. Het archetype van de paddenstoel, sinds Spillebeen als beeld in ons geheugen gegrift.

08-11-2013 Wickenburghse pad; Vliegenzwammen.
Je verwacht ze hier gewoon niet, in deze vetmodderige polder, op een bodem van zware komklei. Alhoewel; je weet natuurlijk niet wat er in de loop der eeuwen op deze oude laan is bijgestort, om hem begaanbaar te houden, voor voetganger, ruiter, koets of fiets. In elk geval; toch nog paddenstoelen op dit polderblog.