Geluksvogel

Het weer is veel beter dan verwacht. Het waait echter hard en dat staat vaak garant voor “slecht vogelen”. Eenmaal buiten, zoek ik de luwte op en trap via de Kaaidijk naar het Elpad. Daar ligt een merkwaardig stuk bos. Tijdens de laatste ruilverkaveling werd hier een recreatief stuk polder en bos gedacht; een fietspad met zo nu en dan een bankje met uitzicht en veldjes met picknick tafels. En zo geschiede: De Wilgen en Elzen groeiden onder des staats bosbeheer als kool, totdat een andere overheidsinstelling bedacht dat juist deze plek geschikt was om bagger te verzamelen. SBB had niks in te brengen; er werd een dijkje om het bos aangelegd en de bomen kwamen met hun voeten in de bagger te staan. Ze hebben het nog lang vol gehouden, maar uiteindelijk gingen ze er allemaal aan. Een exotisch beeld van een stervend moerasbos is het resultaat. In elk geval on-Nederlands en tijdelijk. Ik stel mij voor dat het Amerikaanse woud waar de ” Ivoorsnavelspecht werd "herontdekt" ongeveer deze sfeer zal hebben.

Verdronken bos langs het Elpad

Vandaag tref ik inderdaad een roepende specht; een Grote bonte. En een jonge Sperwerman. Ver achterin zit een Grote zilverreiger en zwemmen eendjes. Er loopt een dijkje, haaks op het Elpad,  waarover ik, met dekking, dichterbij kan komen. Terwijl ik stilletjes mijn telescoop opzet wordt de grote zilver- verjaagd door een Blauwe reiger. Ik tel tweeëndertig Wintertalingen. Op een tak van een omgevallen boom zit laag boven het water een IJsvogel. Lang geleden dat ik deze prachtige soort goed hebben kunnen bekijken. Ik begon hem te missen, want hij hoort bij deze omgeving in deze tijd van het jaar; op de oude brug over het inundatiekanaal, een hekje naast de wetering, of in een struik langs een van de grachten van de Hollandse waterlinie. De biologie van de IJsvogel is even simpel als bijzonder; gaat het goed met deze soort in Nederland dan is dat dankzij de managers van projectnatuur, gaat het slechter dan komt dat door de strenge winters. Deze vogel heeft daar hoe dan ook geen weet van. Hij heeft tenminste één strenge winters overleefd. Hij is een geluksvogel. Roepend vliegt hij weg en is zo vriendelijk om wat hoger én wat dichterbij te gaan zitten.

25-09-2012; IJsvogel in het verdronken Elpadbos

Een paar foto’s kan ik nemen en weg is hij weer. Maar ik vind hem terug; nog hoger nu. Verdraaid lastig in de scoop te vangen, zo tussen de takken. Weer een paar opnames. Geluksvogel!

25-09-12; IJsvogel tussen de takken van het verdronken Elpadbos

 Alle teksten en foto's ©Sjerp M. Weima 2012

Kleine jagers

Mocht je hier naartoe gegoogeld zijn in de verwachting iets over sterk tot de verbeelding sprekende arctische roofmeeuwen te vinden dan moet ik je teleurstellen. Natuurlijk heb ik regelmatig, tot ver achter de branding, de zee afgespeurd, toen we een paar weken geleden op Texel waren. Mooi nazomerweer, dus geen jagers dit jaar. Maar er bleef genoeg over om aandachtig te bekijken. Bijvoorbeeld de vele Gele en Witte kwikstaarten die op doortrek langs kwamen. In de zomer zit ik wel vaker van Gele kwikken te genieten wanneer ze tussen Jan’s koeien jagen op de insecten die door de poten en grazende bekken van het vee worden opgestoten. Het is echt actief jagen wat ze dan doen; loeren, sprinten en vangen. Heel anders dan een mees of boomkruiper die speurend z’n kostje uit spleten en barsten van het hout bij elkaar scharrelt. Hier op dit schapeneiland maken ze dankbaar gebruik van de grazende balen wol. Ze zijn wel minder spectaculair geel, nu ze niet meer in broedkleed zijn. Ik heb een poosje de tijd genomen om deze beweeglijke jagertjes scherp op de plaat te krijgen. Door de scoop kijkend dringt pas goed de verhouding door van de kleine slanke vogeltjes ten opzichte van de toch wel erg grote en lompe schapenpoten en koppen.

Gele kwikstaarten tussen de schapen

De Witte kwikken proberen ook gebruik te maken van het kleinvee. Maar als ik wat langer kijk zie ik wel verschillen. Het ziet er minder direct en doelgericht uit dan het werk waar hun Gele neven bezig waren. Steeds zitten ze een beetje afwachtend te kijken of er toevallig iets van hun gading tevoorschijn zou kunnen komen. Ze lijken minder overtuigd van hun eigen kunnen en houden ook wat meer afstand tot de schapen, zo lijkt het. ’t Is net of ze zich niet helemaal thuis voelen zo in de buurt van de poten van de schapen. In het Drents worden ze kennelijk niet voor niets “bouwmannetjes” ( = mannetjes van de akkerbouw) genoemd.

Witte kwikstaarten doen hun gele neven na

Een Grauwe vliegenvanger maakte de laatste dagen dankbaar gebruik van de ochtendzon om te jagen op de vliegende insecten die in de luwte van de elsensingel al vroeg actief werden. Je kon soms zelfs horen wanneer een insect werd “gesnapt”. Daar heb je dan wel de windstilte van een nazomers waddeneiland voor nodig. Door dat actieve jagen lijkt een zekere trots te zijn ontstaan die je terug ziet in de fiere houding van dit bescheiden gekleurde vogeltje. Je zou het ook anders kunnen zien: Je moet wel een beetje arrogant zijn om anderen zo actief op de huid te durven zitten.

"Kleine jager"

Samen tellen

Vandaag deden we de eerste wintervogeltelling van een nieuw seizoen onder zo’n beetje de meest ideale omstandigheden die je kunt bedenken:

• Een lekker westenwindje houdt de atmosfeer schoon zodat je ver de polder in kunt kijken.
• Zo nu en dan wat zon, maar niet té warm, waardoor de lucht zou zijn gaan trillen.
• In goed gezelschap !

15-09-2012, Tetwijks fietspad: Beide telploegen aan de koffie

In je eentje in de polder tot rust komen kan heerlijk zijn, maar met een clubje enthousiastelingen buiten is minstens even inspirerend. Om te beginnen is daar het delen van de ervaringen van de oostelijke en westelijke telploegen wanneer die elkaar weer ontmoeten bij de koffie met koek. Daarnaast zien zes paar vogelaarsogen meer dan één paar. In zo’n groep alerte speurneuzen is er altijd wel iemand die de goede kant opkijkt om een aanstormende Boomvalk met prooi aan te kondigen zodat hij door de hele groep kan worden bewonderd of om die juveniele Purperreiger te duiden die iets links van de ijsbaan voor een groepje herkauwende koeien poolshoogte staat te nemen van zijn omgeving voordat hij opvliegt om uit het zicht te verdwijnen. En als je hem al zou hebben ontdekt, dan was het niet eenvoudig geweest om in je eentje de code van die kleurring te lezen in de grote groep Kokmeeuwen die druk foeragerend over pas geploegde stoppel draaft. (De vogel werd op 16 januari 2011 in Zagreb, Kroatië, geringd, in februari van dat jaar twee keer in Wenen gezien en is inmiddels 7 jaar oud. Best bijzonder eigenlijk, zo'n gewone Kokmeeuw ).

15-09-2012, polder Blokhoven: Kokmeeuw met kleurring

Polder Blokhoven: Tapuiten op doortrek

En dik kans dat de Tapuiten zouden zijn gemist die jagen vanaf het betonnen manschapsverblijf tegenover de picknickbank, of dat je in je eentje te laat zou hebben bemerkt dat er Goudplevieren meevliegen in de enorme groep Kieviten die wordt opgestoten door een juveniele Bruine kiekendief. Als beeld van het gezamenlijk vogelen op de fiets stuurden we de groepsfoto in voor het evenement Houten fietst van de Fietsersbond Houten. Motto: "Met mijn fiets doe ik alles !".

Rond de Schalkwijkse ijsbaan zijn weer geheel andere actievelingen van de Milieu werkgroep Houten bezig; maar zij kijken vooral naar beneden. Ze inventariseren daar de sloten op de aanwezigheid van waterleven:

15-09-2012, Polder Blokhoven: Hybieën.

 Alle teksten en foto's ©Sjerp M. Weima 2012