Geluksvogel

Het weer is veel beter dan verwacht. Het waait echter hard en dat staat vaak garant voor “slecht vogelen”. Eenmaal buiten, zoek ik de luwte op en trap via de Kaaidijk naar het Elpad. Daar ligt een merkwaardig stuk bos. Tijdens de laatste ruilverkaveling werd hier een recreatief stuk polder en bos gedacht; een fietspad met zo nu en dan een bankje met uitzicht en veldjes met picknick tafels. En zo geschiede: De Wilgen en Elzen groeiden onder des staats bosbeheer als kool, totdat een andere overheidsinstelling bedacht dat juist deze plek geschikt was om bagger te verzamelen. SBB had niks in te brengen; er werd een dijkje om het bos aangelegd en de bomen kwamen met hun voeten in de bagger te staan. Ze hebben het nog lang vol gehouden, maar uiteindelijk gingen ze er allemaal aan. Een exotisch beeld van een stervend moerasbos is het resultaat. In elk geval on-Nederlands en tijdelijk. Ik stel mij voor dat het Amerikaanse woud waar de ” Ivoorsnavelspecht werd "herontdekt" ongeveer deze sfeer zal hebben.

Verdronken bos langs het Elpad

Vandaag tref ik inderdaad een roepende specht; een Grote bonte. En een jonge Sperwerman. Ver achterin zit een Grote zilverreiger en zwemmen eendjes. Er loopt een dijkje, haaks op het Elpad,  waarover ik, met dekking, dichterbij kan komen. Terwijl ik stilletjes mijn telescoop opzet wordt de grote zilver- verjaagd door een Blauwe reiger. Ik tel tweeëndertig Wintertalingen. Op een tak van een omgevallen boom zit laag boven het water een IJsvogel. Lang geleden dat ik deze prachtige soort goed hebben kunnen bekijken. Ik begon hem te missen, want hij hoort bij deze omgeving in deze tijd van het jaar; op de oude brug over het inundatiekanaal, een hekje naast de wetering, of in een struik langs een van de grachten van de Hollandse waterlinie. De biologie van de IJsvogel is even simpel als bijzonder; gaat het goed met deze soort in Nederland dan is dat dankzij de managers van projectnatuur, gaat het slechter dan komt dat door de strenge winters. Deze vogel heeft daar hoe dan ook geen weet van. Hij heeft tenminste één strenge winters overleefd. Hij is een geluksvogel. Roepend vliegt hij weg en is zo vriendelijk om wat hoger én wat dichterbij te gaan zitten.

25-09-2012; IJsvogel in het verdronken Elpadbos

Een paar foto’s kan ik nemen en weg is hij weer. Maar ik vind hem terug; nog hoger nu. Verdraaid lastig in de scoop te vangen, zo tussen de takken. Weer een paar opnames. Geluksvogel!

25-09-12; IJsvogel tussen de takken van het verdronken Elpadbos

 Alle teksten en foto's ©Sjerp M. Weima 2012