vrijdag 18 februari 2011

Wat is wijsheid ?

Bij de wintervogeltelling maakten Schalkwijkers de andere telploeg dan de mijne enthousiast attent op de aanwezigheid van Ransuilen in een groep coniferen; ze hadden er soms wel 6 vogels gezien. Er was geen tijd om na de telling nog te gaan kijken. Zou ik er later nog eens naar toe gaan om een paar foto’s te maken, toch een buitenkansje, wat was wijsheid? Ik besloot het niet te doen; het zijn hun vogels, niet de mijne en ik wil geen extra aandacht trekken die zou kunnen leiden tot verstoring. Bij een volgende maandelijkse telling kwamen we er weer langs en troffen 3 verscholen Ransuilen; het weer was te bar om maar aan een foto te denken.
Soms komt het geluk gewoon naar je toe. Deze keer via een enthousiaste buurtbewoner die me ’s ochtends attent maakte op slapende uilen in zijn conifeer. Dus dáár kwam die Ransuil waar ik eerder over schreef vandaan (klik HIER). ’s Middags zat er één vogel mooi vrij en alert rond te kijken naar wat er onder hem in de straat gebeurde. Het waaide erg hard, maar ik kon toch een paar scherpe opnames maken, stuurde er snel een paar naar de aardige buurtbewoner en moest me daarna met nieuwe PC problemen gaan bezig houden. 




Het verhaal kreeg een uitzonderlijke wending toen een Houtens jongentje aan vader Bram vroeg om naar de uilen te gaan kijken die sliepen in de tuin van de opa en oma van zijn vriendje. De uilen waren echter nauwelijks te zien, dus oma toonde hen trots de door mij gemaakte foto’s. Bram kon zijn ogen niet geloven: “Dat is een Velduil!”. Ik was niet direct te overtuigen toen hij me belde en ik mijn foto’s nog eens had bekeken. De kleur van de ogen was inderdaad afwijkend geel, maar die is bij Ransuilen variabel. De korte pluimen en een zwart masker leggen al meer gewicht in de schaal. De doorslag werd voor mij uiteindelijk gegeven door de tekening op de mantelveren: grof gevlekt en zonder de fijne streepjestekening die in de mantelveren van een ransuil zit.  Maar eigenlijk wil het er gewoon niet in, een Velduil in een conifeer tussen de rijtjeshuizen.  Zelfs in de "Eierlandse duinen" op Texel is het een “uit-je-dak” soort geworden, waardoor er bij mij hier en nu een schier onoverbrugbaar groot verschil tussen "kijken" en "zien" was ontstaan.

De vogel is gevlogen en ik ga hem, met dank aan Bram en zoon, invoeren in BSP-SOVON zoals ik gewend ben om te doen met bijzondere soorten (klik HIER ).
Ik ben bang dat wanneer ik deze soort, op deze onwaarschijnlijke locatie, probeer te registreren er overtuigend bewijsmateriaal zal moet komen. Ik zal ze verwijzen naar de foto’s op PolderBloghoven; overtuigend genoeg?

3 opmerkingen:

  1. Prachtige foto's! Alsof hij er even voor was gaan zitten. En ook een prachtig verhaal erbij. Het is een bijzonder buurtje bij jullie met speciale gasten (of zullen het echte bewoners worden?)

    Annette

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een leuke blog en ... wat een bijzonder fraaie Velduil! (je geeft zelf in je tekst prima aan waarom het er één is, oa grove patroon mantel, toch ook iriskleur, donker masker, korte pluimpjes). Vreemde plek inderdaad voor een Velduil maar zo zie je maar.

    groet en veel plezier in het veld
    Arjan

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik wil niets veronderstellen ........... maar in deze carnavalstijd kan er natuurlijk gemakkelijk een als Velduil verklede Ransuil op z'n Roes(t)plek, z'n roes zitten uit te dutten.

    De Smienten hebben deze weken ook nog wel eens een gekke verkleedbui .........

    Ik bedoel maar ..........
    Groets,
    Peter.

    BeantwoordenVerwijderen