woensdag 21 december 2011

Grijs met een exotisch accentje


Het lijkt wel of iedereen denkt dat het “einde der tijden” is aangebroken en geen “Gelukkig 2012” meer mag worden verwacht, zoveel deadlines moeten er nog worden gehaald en projecten afgerond. Hoog tijd om hier even uit te breken en op de kortste dag van het jaar de polder in te gaan. ‘k Heb geluk; al voor de overgang hoor ik het gekwebbel van ganzen aan de overkant van het spoor.  Met permissie installeer ik mij met telescoop op de plaat achter de stal met een paar balen kuil als dekking. Het stopt met miezeren. De vogels slaan nauwelijks acht op me omdat ze gewend zijn aan activiteit hier op het boerenerf. Aan de kant van de weg zou ik nooit zo dichtbij bij de voorste vogels kunnen komen. Druk grazend komen de ganzen steeds dichterbij. Dat geluid van al die vogels voor me; heerlijk. Dieper de grijze polder in grazen meer Kollen, maar ook een flinke groep Brandganzen. Samen moeten het er meer dan 3000 zijn. Ganzen worden door veel buitenlui als een steeds groter probleem ervaren, maar deze vogels in deze aantallen is toch ook een natuurverschijnsel waar we groots op mogen zijn. Je zou naar Frankrijk of Duitsland kunnen rijden om vluchten Kraanvogels te beleven. In Houten en Schalkwijk kun je gelukkig ook nog gewoon de fiets pakken naar de polder om van een bijna even indrukwekkend natuurverschijnsel te genieten. Ik scan de groep van 1700 Kolganzen op kleurringen en vind er één.  Het maken van een foto blijkt door het weinige licht (’t is de kortste dag van het jaar nietwaar), grijze weer en afstand een digitaal huzarenstukje, maar hij staat er wél scherp op.

21-12-2011: Kolgans met kleurring; Blokhoven-W.
De boer komt een kijkje nemen en ik kan hem door de scoop mooi het verschil tussen de Kol- en Brandganzen laten zien. Hij verbaast zich over het tempo van het grazen van de vogels. “Heb je er veel schade van”, vraag ik. “Nu valt het wel mee".  "Ze mogen het nu best een keer afweiden, maar ze moeten niet te lang op een perceel blijven, want die extreem natte bodem slempt nu snel dicht; in het voorjaar is het erger”. Ik bedank hem voor z'n gastvrijheid en ga m’n geluk verderop beproeven. De rijplaten van het fietspad worden opgeruimd met zwaar materieel door zwaar bemodderde mannen. 

Achter “de Rietput”  zoekt een grote groep Vinken en Groenlingen naar voedsel in de berm van het fietspad. Als ze vluchten voor deze fietser naar een wilgenstruik kleuren ze prachtig in het roodbruine hout waar de eerste katjes al uitbotten.
Tegenover de kleiputten aan het einde van de Achterdijk scoor ik in een veel kleinere groep Kollen nog een kleurring juist voor een heli de beesten verjaagt. Er roepen Sijsjes in de Elzen; één mooi geel mannetje slechts krijg ik in beeld. Zwart, wit en rood schuifelt een mannetje Grote bonte specht langs de grijze stam omhoog. Een Waterral krijst door de stille polder. ‘k Ben de eindejaarsstress en de tijd inmiddels behoorlijk vergeten en trap naar huis. Een heel donkere Buizerd volgt geconcentreerd, vanaf 4 meter boven me, een stukje van mijn weg terug.

Onder de brug in het park zie ik een drietal Carolina eendjes zwemmen.

21-12-11: Carolina eendjes; "Wood duck, made in the USA"


Dit amerikaanse eendje wordt vaak in gevangenschap gehouden maar ik heb ze hier eerder in vrijheid rond zien zwemmen. Deze keer stop ik voor een foto, ‘k ben toch al laat. Twee oudere dames en het jongste buurmeisje genieten met mij van hun prachtige kleuren. Zoals wel vaker in ons grauwe land komt dat extra beetje kleur van buiten.

2 opmerkingen:

  1. Ha Sjerp,

    Alweer een gansje dat we delen. Grappig toch wel. Ik geniet ook van al die grote groepen ganzen bij mij en het geluid dat erbij hoort. En op de achtergrond vaak flinke gropen wulpen. De polder is heerlijk, zelfs op de korste dag van het jaar. Fijne dagen!
    Marianne

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik geniet van je verhalen. Er is zoveel te zien in onze gemeente en niemand die het lijkt te zien. Fijn dat je dit met ons deelt.

    Frank

    BeantwoordenVerwijderen